Mooie Ierse kerst
Altijd slecht weer in Ierland? Mooi niet dus!
De avond voor Kerst zijn wij met de kinderen aangekomen in ons huisje op de Beara Peninsula.
Ons kleinkind, kleine Hendrik, heeft de reis overleefd! Na een goede 6 uur rijden kwamen we op tijd aan bij de boot in Cherbourg. Was wel lachen met zijn allen, 4 volwassenen en een kind, in 1 hut gedurende de overtocht. ’s Nachts was de boot behoorlijk tekeer gegaan en Hendrik al heel erg vroeg wakker! In Ierland aangekomen hebben we boodschappen gedaan zodat we de eerste paar dagen niet op pad hoefden.
Iedere keer geniet ik van de rit door het mooie landschap met zijn immer groene heuvels, langs overwelmende kustlijnen, door knusse lieflijke dorpen, via de “Severe Bends” na Macroom, van de door de schemerdonker spookachtige hoge heggen langs de smalle slingerende weg van Kenmare naar Lauragh. Blij als een kind voelde ik de spanning op het laatste stuk single track road naar ons huisje.
Ik had tijdens mijn laatste verblijf de bedden opgemaakt en bij binnenkomst kon de familie niet omheen de op de zolder gevonden kerstboom en de kerstballen.
’s Anderendaags, op 25 december, kon ik het gebak dat ik besteld had bij een Iers vrouwtje bij ons in de buurt, ophalen. Ik had haar naam, de naam van het buurtje waar ze woont en de kleur van haar huis gekregen.
In rurale gebieden zijn straatnamen en huisnummers niet nodig want de postbode kent nog iedereen!
Na paar keer verkeerd rijden toch de “Yellow house on the Hill” gevonden. Maar ja, hier zijn meerdere “hills” en meerdere “Yellow Houses” 😉
Algauw verdween de mist en de blauwe lucht kreeg meer ruimte.
Op de 2de dag hing over het meer en tussen de bergen een prachtige mistslinger!
Tijd voor een wandeling!
Langs de achterkant van het huis liepen we dwars door het weiland. Over boomstronkjes, langs rotsen, over die typische keermuurtjes, door woeste stukken land en zo naar beneden naar het meer. Hendrik vond het prachtig, met zijn korte beentjes klom hij op stenen, door de plassen. Maar af en toe moest je hem oppakken want sommige stukken waren erg moerassig.
Een aardige lieve Ierse mevrouw die al heel wat jaren in haar eentje dit restaurant runt. Je kunt er thee met gebak krijgen, een glas wijn met een heerlijke salade of een warme maaltijd.
We liepen naar huis over het smalle pad totdat Evert een hert opmerkte. Heel rustig en voorzichtig probeerde ik het hert te fotograferen want schuw zijn ze!
Wat een mooie toegifte na deze prachtige wandeling naar het meer!
Ho ho kerstmis!
