Op bezoek bij Sally

Januari, storm, wind, veel regen. ’s Nachts in bed hoor je de harde wind in de vallei jagen en loeien doorheen de bomen. In ons huisje voel ik me comfortabel beschermd tegen zoveel natuurgeweld. Het houtkacheltje verhoogt nog het romantisch en mystiek gevoel wat ik altijd heb als het buiten stormt in Ierland.

Soms ontmoet je iemand met wie je meteen een goede klik hebt. Met dezelfde interesses. Met dezelfde drive. Zoals Sally, een Engelse dame,  woont niet ver van ons vandaan, voorbij onze vallei op de Knockatee Hill.

Of ik zin had in een chat en een kop thee? En of ik nog deze week kon langskomen om haar  kerstversiering te bewonderen.

Er was storm voorspeld, het zag er dreigend uit maar ik hoefde alleen maar onze berg af en hun berg, The Knockatee,  op 😉

A Women’s little Christmas

Ik kreeg een warme ‘Welcome home’ knuffel en een kop lekkere thee. Het was 5 januari, ik was een dag te laat om de kerstversiering in de gigantische kerstboom op het erf te zien, met het oog op de komende storm was deze al ontmanteld.

De versiering binnenshuis was gelukkig nog niet weggehaald, dat zou ze morgen doen. Of ik wist dat het dan ‘A Women’s little Christmas’ was?

Volgens Sally is 6 januari is een grote Ierse traditie.  Op deze dag, de laatste dag van Kerstmis, zouden vrouwen eindelijk een broodnodige rust krijgen nadat ze 12 dagen gezorgd hadden voor de catering voor iedereen tijdens de kerstdagen.

In Katholiek Ierland, vooral in de landelijke plaatsjes, kwamen vrouwen dan bij elkaar thuis of in de plaatselijke pubs voor enkele gestolen uren vrolijkheid terwijl de mannen voor de kinderen zorgden.

Wow, dat wist ik niet. Wat een mooi eerbetoon aan de Ierse vrouw!

Storm op komst

Het begon al aardig te stormen toen ik terug naar huis reed over de wel erg smalle bergafwaartse weg. Gelukkig kwam ik geen tegenliggers tegen, enkel een paar schapen die rustig bleven grazen in de berm en gade geslagen werden door hun zusjes achter een hek.

Thuis gekomen was ik nieuwsgierig of ik nog wat meer informatie kon vinden over deze Ierse traditie.

In ‘The Irish Times’ vond ik een nog een  krantenartikel over deze Ierse traditie.

Nollaig na mBan

Nollaig na mBan, spreek uit als: “null-ig na mon”) is het Ierse (Gaelic) voor “Women’s little Christmas”

In Ierland is Nollaig na mBan de dag waarop alle kerstversieringen weggehaald moeten worden – niet vóór of na 6 januari want dan zou je de rest van het jaar pech hebben. Toen hulst de enige decoratie in Ierse huizen was, werd deze op die dag weggehaald en verbrand.
Deze 12de Kerstdag was de enige dag waarop de vrouwen een dagje voor zichzelf hadden. De gezinnen waren groot, vrouwen bleven toen nog hoofdzakelijk thuis, zorgden voor huize en haard.

Deze traditie kwam het meest voor in het westen van Ierland. En laat ons nou ook toevallig in het westen van Ierland wonen 😉

“De meeste vrouwen in het westen van Co.Kerry kweekten  vijf of zes kalkoenen en verkochten ze dan  op de kerstmarkt. Ze hielden het geld – als ei geld – en als er iets overbleef na Kerstmis was het voor “Women’s little Christmas”, aldus de Ierse geleerde Alan Titley

In een beroemd gedicht in de Ierse taal beschrijft  Seán Ó Ríordán  het volgende over de vooravond van deze traditie:

“Aan de vooravond van Women’s little Christmas (Oíche Nollaig na mBan)  werden vaak twaalf kaarsen  in de ramen aangestoken. In sommige gebieden staken verschillende mensen ieder een kaars aan en de persoon waarvan eerst de kaars uit ging, zou eerst sterven.”

Ben maar vlug weer veilig bij de kachel gaan zitten, buiten loeide de storm in alle hevigheid.

Deze traditie zou niet alleen aan  Ierse vrouwen een eerbetoon zou moeten zijn maar aan alle vrouwen!